Chór Społeczny Czarnego Karła
Oratorium "Phoebe"/ na podstawie książki Anieszki Taborskiej „Niedokończone życie Phoebe Hicks”
Łukasz Przykłocki – baryton
Grzegorz Pleszyński – muzyka
Marta Filipiak – kostiumy i scenografia
Łukasz Owczarzak – filmy i wizualizacje
Jacek Plackowski – adaptacja tekstu; Marcin Giżycki – adaptacja poetycka tekstu
Pokazy:
Szkoła Podstawowa im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Kruszynie - 11.10.2018, godz.18.00
Ośrodek Chopinowski w Szafarni - 20.10.2018, godz.17.00
Pałac w Ostromecku - 03.11.2018, godz.18.00
Chór Społeczny Czarnego Karła jest wynikiem działania interdyscyplinarnej grupy artystycznej, która została założona w 2008 roku w Bydgoszczy. Grupa pod auspicjami Fundacji Czarny Karzeł prowadzi działania na styku sztuk wizualnych: filmu, teatru, opery, muzyki, poszerzone o choreografię, scenografię, produkcję kostiumów i.in. W swojej strukturze organizacyjnej i artystycznej, działania chóru są samowystarczalne. Przy realizacji różnych projektów chór współpracował z wybitnymi twórcami i naukowcami m.in. Zbigniewem Mikołejko, Bogdanem Dziworskim, Marcinem Giżyckim, Agnieszką Taborską, Sławomirem Idziakiem, Maciejem Cuske , Nikolasem Toporem i in.
Oratorium „Phoebe” na podstawie twórczości pisarki Agnieszki Taborskiej, przygotowane zostało przez wielopokoleniowy zespół Chóru Społecznego Czarnego Karła. Pokazy będą odbywać się w zabytkowych budynkach, które są siedzibami instytucji kultury. Nasze pokazy są przeznaczone dla przedstawicieli lokalnej społeczności zainteresowanej kulturą i sztuką. W takcie prezentacji wykorzystujemy estetykę operową w służbie preformansu, z autorską muzyką skomponowaną przez awangardowego artystę Grzegorza Pleszyńskiego, specjalnie przygotowane kostiumy i scenografię oraz filmy i wizualizacje. Chór jest inicjatywą całkowicie społeczną i zrzesza w swojej strukturze seniorów, młodzież, dzieci i dorosłych- razem ok. 30 osób w tym artystów reprezentujących różne dziedziny sztuki. Jednym z podstawowych założeń naszej działalności jest integracja społeczna i międzypokoleniowa, która odbywa się w trakcie współpracy z wybitnymi twórcami. Naszą misją jest stworzenie przestrzeni dla prezentacji sztuki "antydepresyjnej", czyli poważnej, ale nie smutnej, zaangażowanej, ale niewyobcowanej itd. W zastosowaniu takiej koncepcji artystycznej widzimy ogromny potencjał dla spełnienia warunku, jakim jest bezpośrednie zaangażowanie społeczne w realizację wysokiej klasy wydarzenia artystycznego.
Miejsaca prezentacji
Szkoła Podstawowa im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Kruszynie
Szkoła Podstawowa w Kruszynie mieści się w zabytkowym pałacyku zbudowanym w stylu eklektycznym pod koniec XIX wieku, a dokładnie w 1882 roku. Budynek powstał z funduszy niemieckiej Komisji Kolonizacyjnej na miejscu dawnego dworu rycerskiego, pamiętającego czasy gdy Kruszyn był domeną właścicieli Strzelewa - hrabiów Bnińskich
Pod koniec XIX wieku Kruszyn został zakupiony przez nabywcę o nazwisku Wekwart i od niego interesującą nas posiadłość odkupiła Komisja Kolonizacyjna, która dysponując znacznymi funduszami pochodzącymi z francuskiej kontrybucji po wojnie 1870/71, wykorzystała je na zbudowanie obiektu przeznaczonego na szkołę, mieszkania dla nauczycieli i ewangelickiego pastora.
Dnia 1 września 1924 roku ewangelicka szkoła niemiecka została rozporządzeniem Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego zamieniona na polską szkołę parytetyczną. W czasie wojny w budynku szkoły mieściły się koszary żeńskiej służby pracy. W okresie tym szkoła w znacznym stopniu została zniszczona. Nauka w szkole po wojnie rozpoczęła się w dniu 11.IV.1945 r.
W roku 1991 rozpoczął się remont kapitalny szkoły. W pierwszym etapie wymieniono okna, stropy i dach. Zaadoptowano pomieszczenia na strychu na lokale mieszkalne przez co zwiększono liczbę izb lekcyjnych. Wreszcie w 1996 roku podjęto decyzję o rekonstrukcji całości obiektu i zbudowaniu przy szkole sali gimnastycznej. Całość inwestycji zakończono w 1999 r.
Ośrodek Chopinowski w Szafarni
Klasycystyczny dwór z 2 poł. XIX w. Dwukondygnacyjny budynek murowany, wzniesiony na rzucie prostokąta z dwoma ryzalitami od strony ogrodu i czterokondygnacyjną wieżą przy narożniku północno-wschodnim. Całość została nakryta płaskimi, czterospadowymi dachami. Wnętrza zatraciły swoją stylowość poprzez adaptację do funkcji hotelowych.
Obecny dwór wzniesiono prawdopodobnie w latach 1854-1880, z fundacji rodziny Karwat - Aleksandra lub Lucjana Floriana (najprawdopodobniej z wykorzystaniem murów poprzedniego budynku). W 1949 roku w pałacu otwarto izbę pamięci Fryderyka Chopina. W latach 1957 - 1977 izba ta nosiła nazwę Salonu Muzycznego imienia Fryderyka Chopina. W 1979 roku w budynku wybuchł pożar przez co w latach 1980 - 1988 zawieszono działanie ośrodka. We wrześniu 1988 otwarto go ponownie pod nazwą Ośrodek Kultury imienia Fryderyka Chopina w Szafarni, obecnie Osrodek Chopinowski w Szafarni.
Pałacyk w Szafarni, niegdyś własność rodziny Dziewanowskich herbu Jastrzębiec, gościł dwukrotnie młodego Fryderyka Chopina podczas wakacji [w latach 1824-1825]. Prawdopodobnie ojciec Fryderyka - Mikołaj, pracował tu również jako guwerner.
Pałac Nowy w Ostromecku – Miejskie Centrum Kultury w Bydgozczy
Pałac Nowy wchodzi w skład zespołu pałacowo-parkowego należącego pierwotnie do rodziny Schönborn, a w latach 1890-1945 do rodziny von Alvensleben. Jest to budynek (Pałac Nowy, niem. Neues Schloss) zbudowany w 1849 roku, zaprojektowany prawdopodobnie przez Karla Friedricha Schinkla na zlecenie Jakuba Martina Schönborna. W roku 1912 do pałacu dobudowano neobarokowe skrzydło z salą balową oraz ogrodowe tarasy. Po 1945 r. w pałacu zlokalizowano szkołę i internat dla niesłyszących dzieci, co przyczyniło się do znacznej dewastacji obiektu (zabytkowe parkiety pokryto płytkami, ściany - boazerią ze sklejki, kominki zamurowano, a stiuki pokryto kilkoma warstwami farby olejnej). Po 1990 r. odrestaurowano winiarnię oraz sale na parterze: balową, złotą, pomarańczową, zieloną oraz salonik włoski. Pałac otoczony jest 36-hektarowym parkiem krajobrazowym w stylu angielskim (dęby, graby, modrzewie i kasztanowce), zaprojektowanym przez pruskiego ogrodnika królewskiego Petera Josepha Lennégo (współtwórcę m.in. ogrodów Sanssouci w Poczdamie).
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury
Współpraca
Agnieszka Taborska
historyczka sztuki, tłumaczka, pisarka, wykładowczyni historii sztuki w Rhode Island School of Design w Providence (USA), jednej z najlepszych szkół artystycznych w Stanach Zjednoczonych.
Jest również autorką tłumaczonych na angielski i francuski książek o surrealizmie. Wydała między innymi "Senny żywot Leonory de la Cruz", "Abecadło Topora", "Okruchy amerykańskie", "Spiskowców wyobraźni", „Niedokończone życie Phoebe Hicks”oraz przekłady książek Philippe'a Soupaulta, Gisele Prassinos i Spaldinga Graya. Jej bajki ukazały się w Polsce, Niemczech, Japonii i Korei. Jest jedną z najlepszych znawczyń surrealizmu na świecie.
Współpracuje z Fundacją Czarny Karzeł przy realizacji Międzynarodowych Spotkań Nieprzypadkowych Oko Nigdy Nie Śpi, które są bezpośrednią wymianą doswiadczeń artystów, naukowców, krytyków poruszających się w obrębie szeroko rozumianych sztuk wizualnych.
Plakat
Autorzy plakatu - Łukasz Owczarzak i Marta Filipiak